#18 - Ettercapy

Po walce gracze spostrzegli się, że Lilia gdzieś znikła. Elf odnalazł jednak trop i podążyli jej śladem. Wkrótce znaleźli ją ukrytą w wydrążonym pniu, zamienili jeszcze parę słów i udali się w kierunku jej chatki. Droga prowadziła przez zamarznięte bagna, pełne pułapek czekających na nieostrożnych, którzy odważyliby się tutaj zapuścić (a zmierzch zaczął już zapadać), Lilia prowadziła ich przez nie krętą drogą. W końcu dotarli na miejsce. W domu okazało się, że Lilia jest tieflingiem (diabelstwem), w dodatku znającym czarodziejskie sztuczki. Elf wyszedł zapolować, a eladrin doprosił się tego, że Lilia nauczyła go czegoś, co już umiał (ale zapomniał, tzn. gracz zapomniał że ma to w karcie) - i w ten sposób wizard nauczył się prestidigitation. Potem poszli spać. Osobno.

Następnego ranka elf znów poszedł polować (niespodzianka), a potem wszyscy ruszyli znów drogą przez bagna, bo gracze postanowili odwiedzić leżące w okolicy Cztery Flaszki. Gdy już mieli się odłączyć od swej przewodniczki (nie chciała im dalej towarzyszyć), spotkali jej brata - Cienia (który, jak się okazuje, jednak nie zginął, tzn. zginął, ale to nie był on), a ten na odchodnym poradził im jeszcze odwiedzić w Czterech Flaszkach knajpę U Kaduka i zapytać tam o Półniedźwiedzia. I podał jeszcze zdanie "głupiec je samego siebie z egoizmu". Tiaaa...

Gracze ruszyli nie tracąc czasu. Marsz przez zimową okolicę wymagał zdania testu Wytrwałości, co kosztowało elfa i niziołka stratę kilku leczeń. Koło południa natknęli się na pomnik jaszczura i dziurę wiodącą do tajemniczych podziemi (los tak chciał - tak wyszło z losowej tabelki "spotkań w dziczy"; jak widać, czasem spotkanie jest znaleziskiem). Oczywiście postanowili je spenetrować.

W dziurze mieszkały sobie ettercapy (co ciekawe, w poprzednich edycjach były one przedstawiane inaczej niż czwartej, załóżmy, że to wynaturzone humanoidy mające w sobie coś z pająków czy owadów). Znajdował się tam kompleks złożony z kilku pomieszczeń. Podstawową trudnością w jego penetracji były zalegające wszędzie pajęczyny - na szczęście nie unieruchamiały, a jedynie służyły jako "trudny teren". Ettercapy, oczywiście, tę właściwość ignorowały.

Najpierw zaatakowali ich dwaj strażnicy z toporami (fang guards) wspierani przez dwa skoczne pająki (deathjump spiders). 175 PD na głowę, 20 sztuk złota i jeden gem (wart 100). Stąd droga prowadziła w dwie strony. Wybrali tę, która zawiodła ich do rozległej, wysokiej sali zawieszonej zeschniętymi truchłami. Jedne z wrót prowadziły do pomieszczenia, gdzie jeszcze udało się znaleźć 60 sztuk złota i kolejnego gem (wartego 100), zaś drugie - do sali z kolejną parą ettercapów-strażników oraz jednym żukiem tanglerem. W trakcie walki dołączył się jeszcze do niej shadowhunter bat (w trakcie walki próbował uciekać, ale ranger go dopadł). 175 PD na głowę. Potem się wrócili i zbadali pominiętą odnogę - ta prowadziła to słabo oświetlonej sali, gdzie czaił się kolejny tangler, dwóch strażników i ettercap uzbrojony we włócznię, który zaatakował ich mocami zasięgowymi - był to webspinner. 187 PD. Z sali było przejście do komnatki, gdzie spoczywała magiczna halabarda +2 (bez żadnych specjalnych mocy). Walki nie były zbyt trudne, najmocniej chyba oberwał niziołek (to pewnie przez inicjatywę - miał wysoką, więc wyrywał się do przodu, tym samym narażając się na większość ataków). Wśród mocy pająków, żuków i ettercapów dominowały spowalniające, ogłuszające, unieruchamiające, plus trucizna dająca ongoing damage. Nie wystarczyło to jednak by napędzić graczom strachu. Ale większość mocy dziennych poszła.

Opis u MarkO.

A tak w ogóle, to rzeczy, jakie teraz się dzieją, o ile się dzieją, dzieją się losowo. Sam nie wiem, co jest grane, kto jest kim i o co chodzi (po prostu jeszcze nie wszystko wylosowałem). To, że nie dzieje się za wiele, to kwestia tego (tak sobie tłumaczę), że moje tabelki są do bani (drugie rozwiązanie jest mniej optymistyczne). Wciąż nie jestem przekonany, czy sandbox da się pożenić z hack'n'slashem. No ok, mam kilka tabelek, z których mogę wylosować to i owo, czasem może nawet coś, co da się z sensem zinterpretować, ale jeśli nie wyniknie z tego starcie lub dwa, to czy nie jest to jedynie stratą czasu? Nie z każdej sytuacji wynika starcie czy konflikt (zwłaszcza jakiś sensowy). Ok, można jechać osobno z "sytuacjami" a osobno z "konfliktami", ale skoro te drugie nie wynikają z pierwszych, to te pierwsze po co właściwie? Skoro i tak "to co nas podnieca, to się nazywa dungeon crawl"? A może lepiej się nie przejmować i poczynać sobie śmielej ze zdarzeniami z tabelek, tyle że zamiast marnotrawić czas na gadanie, wrzucać co krok jakieś walki (choćby takie ni pri czom, jak te ettercapy)? Zobaczymy...

#17 - idzie zima

A raczej już nadeszła.

Najpierw gracze dostali jeszcze po 43 zaległe (zapomniane...) punkty doświadczenia, jako nagrodę za pomyślne rozwikłanie zagadki z imionami demonów (odnotowuję z kronikarskiego obowiązku: Ubuhak, Egotar, Amosew, Idazop, sam nie wiem, czy kiedyś się to przyda). A potem jeszcze raz dokładnie przeszukali pomieszczenie, aby sprawdzić, czy nie przeoczyli aby jakiegoś kufra ze złotem, czy choćby tkwiącego w szczelinie płyt podłogowych grosika. Nic nie znaleźli.

Ruszyli zatem z powrotem, by odpocząć już na powierzchni. Jakież było ich zdziwienie, gdy znajomy korytarz nie zaprowadził ich na zewnątrz, lecz skończył się ścianą i kilkumetrowym szybem w górę. Nie mając innego wyjścia, podjęli wspinaczkę. Niziołek, wyposażony w sprzęt wspinaczkowy oraz amulet bezpiecznego spadania, poszedł jako pierwszy. Zdołał bezpiecznie dostać się na samą górę i opuścić towarzyszom linę, po której weszli już w miarę pewnie i spokojnie. Co, nawiasem mówiąc, było błędem, bo lina była za krótka, więc pierwsze 3 metry musieli chyba wylewitować samą siłą woli. No trudno. Wyżej poziomy chodnik zawracał i prowadził do kolejnego szybu - tym razem w dół. Oczywiście poszli dalej - większość na linie (tym razem wystarczyło, bo szyb był krótszy), niziołek samodzielnie. Potem droga znów zawracała, potem w górę, znów z powrotem, potem w dół - szli w skręconym ślimaku, prosto do nieznanego centrum. Na ostatnich odcinkach dało się poczuć wionący stamtąd chłód, a ściana była oblodzona. W końcu doszli do celu i... wyszyli na powierzchnię.

Ich oczom ukazał się ośnieżony, mroźny krajobraz łagodnie pofalowanych wzgórz z rzadką roślinnością. Sami zaś zaczęli zadawać sobie pytanie - cóż to za miejsce? Gdzie wyszli? Poprzednio był tu las, no i było lato. Nadal widać kamienny portal krypty, resztki cokołu czy kolumny, ale śnieg kryje resztę szczegółów. No i czy to cokolwiek oznacza? Elf wdrapał się na drzewo, by rozejrzeć po okolicy - jakieś góry, jakiś las, jakaś nitka rzeki, jednak nic zdecydowanie znajomego, ani śladu ludzkich siedzib. Dojrzał za to niewielką grupę ścigającą pojedynczą postać. Podążyli w tym kierunku, choć odległość była znaczna. Dlatego, gdy dotarli, było już "po wszystkim". Martwego nieboraka ogryzał jaskiniowy niedźwiedź, a towarzyszyły mu dwa bugbeary (żukodźwiedź bardziej mi się podoba niż niedźwieżuk) - największe i najsilniejsze z goblinoidów. Zaczęło się od krótkiej pogawędki (gracze próbowali dowiedzieć się czegoś o tym miejscu, żukodźwiedzie próbowały zarzucić im jakieś łajdactwa) - stwory nie były przychylnie nastawione, a rzuty na dyplomację okazały się nieudane, więc po krótkiej naradzie w goblińskim, zdecydowały się zaatakować. Najpierw blefując, ale w sposób nieudany, więc obyło się bez tury zaskoczenia.

Jakoś tak wyszło, że głównym celem ataku okazał się krasnolud - najwidoczniej odległość była optymalna albo rozstawienie figurek odpowiednie. Zebrał zatem solidne cięgi i gdyby nie potężne moce leczące, nie wyszedłby z tego żyw. Jednak udało się pokonać przeciwników, niedźwiedź tylko raz odpalił swoją furię, jeden (a raczej jedna) z pary bugbearów pochwyciła krasnoluda, jednak za późno, by bardziej mu zaszkodzić i padła w kolejnej rundzie. Nagrodą za walkę było 237PD, niestety, ani stwory, ani martwy nie miały przy sobie nic cennego, poza paroma królikami. Gracze postanowili zdecydowanie udać się na spoczynek - z leczeniami już krucho, z krasnoludem niewesoło, a i level trzeba w końcu wbić.

Właśnie weszli na piąty.

Przy okazji, skoro i tak już trzeba zaczekać do nocy, ranger popatrzył sobie w gwiazdy - wyglądały całkiem "jak w domu" - to by oznaczało, że wciąż są w (mniej-więcej) tym samym miejscu tego samego świata.

Nad ranem pogoda nieco się zepsuła, niebo z błękitnego zmieniło się na mlecznobiałe, powietrze stało mniej przejrzyste (choć nie na zwykłych dystansach walki), odczuwalna temperatura spadła, a nieudane rzuty na wytrwałość kosztowały większość grupy utratę leczeń. Ruszyli na południe (tam spodziewając się lepszej pogody; albo klimatu). Do południa maszerowali w spokoju (nie licząc konieczności wykonania kolejnego testu endurance), zaś jakoś po południu dostrzegli między drzewami mijanego zagajnika postać, która rzuciła się na ich widok do ucieczki. Gracze oczywiście rzucili się w pogoń (rzecz jasna wyłącznie po to, by dowiedzieć się, co to za kraina).

Pogoń nie była długa, postać wkrótce dała się schwytać i tylko błagała łamiącym się głosem o litość, zapewniając, że nic nie kradła ani nie zabierała. Była to dziewczyna (strój, którym była opatulona, nie pozwalał na bardziej szczegółowe oceny) o imieniu Lilia, najwyraźniej obawiała się gobliniastych (które najwyraźniej uważały się za władców tej krainy), najwyraźniej była spokrewniona z zabitym przez żukodźwiedzie nieszczęśnikiem i najwyraźniej mieszkała tu gdzieś w pobliżu. Gracze chętnie skorzystaliby z jej gościny, chętnie dowiedzieliby się też czegoś o okolicy. Padły słowa o jakimś władcy w górach, który przewodził plemionom ludzkim i goblińskim, o jakiejś osadzie w okolicy (o miłej dla ucha nazwie Cztery Flaszki), o tym, że nie zawsze jest tu tak zimno (po prostu jest zima, jest zima to musi być zimno) i że mowa bohaterów brzmi nieznajomo, skąd właściwie przybyli? Nie do końca potrafili odpowiedzieć na to pytanie.

W drodze go chatki Lilii, wdepnęli pechowo w zasadzkę goblinów. Kryły się wśród świerków, w miejscu osłoniętym wysoką skałą - najwyraźniej wypatrzyły maszerujących i postanowiły zgotować im ciepłe powitanie. Tym razem były to najzwyklejsze gobliny: dwóch kuszników, dwóch wojowników z oszczepami, jeden łupacz czaszek (sckullcleaver) z toporem bojowym oraz przewodzący im boss (a raczej underboss) w kolczudze i z mieczem (z ciekawostek - na piersiach nosiły czerwone symbole: odciśnięte ślady dłoni układały się w niepokojący wizerunek twarzy). Krycie się było wyjątkowo udane, rzuty na inicjatywę również okazały się korzystne dla zielonoskórych - to pozwoliło im bezkarnie razić graczy przez pierwsze tury walki. Początkowa salwa kuszników poszła w elfiego łucznika, potem jednak napastnicy skupili się na niziołku - był najbliższym celem.  Zmasowany atak skończył się tak, jak musiał się skończyć - niziołek padł, zredukowany do poziomu 0 punktów życia. Na szczęście, towarzysze szybko pomogli mu się pozbierać. Ta walka sprawiła nieco kłopotów drużynie, mimo iż przeciwnicy byli znacznie od nich słabsi (choć liczni). Zwłaszcza kusznicy dawali się we znaki - kryli się między drzewami, gdy gracze byli zajęci zabijaniem walących wręcz. Nawet w ostatnich rundach, wredne istotki ostrzeliwały się kryjąc wśród skał i zadając rany magowi. W końcu wszystkie poległy. Nagroda 237PD (znowu) i całkowity brak skarbów (znowu!). Może następnym razem będzie lepiej. Sporo dziennych mocy poszło na tę walkę i sporo leczeń niziołka, chyba niektórzy będą oczekiwali długiego odpoczynku. O ile znów coś ich nie napadnie w drodze do Lilii.

I jeszcze link do opisu na blogu Marko.

#16 - w oku patrzącego

Zapis spóźniony, bo "zajęty byłem". Serio.

Po odpoczynku i odświeżeniu zapasu dziennych mocy drużyna ruszyła w trzecie drzwi i trzeci korytarz. Ten zwijał się jak korkociąg wokół własnej osi, zaś komnatę, do której prowadził, ktoś dla fantazji udekorował "do góry nogami" - podłogą był sufit, zaś nad głowami umocowano cztery sarkofagi. Gdy tylko drużyna weszła do środka, z sarkofagów wyskoczyły szkielety - cztery standardowe i dwa boneshardy, natomiast z wnęki po przeciwnej stronie pomieszczenia tajemnicza postać ciskała fioletowymi błyskawicami. Okazał się nim Wight, upiory mag władający nekrotycznymi mocami, które pozwalały mu unieruchamiać przeciwników i raz reanimować pokonanego przez graczy bonesharda. Zdołał też jednokrotnie użyć przerażenia. Walka przebiegła - jak zwykle - pomyślnie. Wight przez długi czas trzymał bohaterów w szachu mocą unieruchamiania, zaś szkielety wiązały ich walką - przez tę odgraniczoną ruchliwość przedśmiertne ataki boneshardów raziły większość grupy. W końcu wszyscy nieumarli legli (218 PD) i drużyna przeszukała pomieszczenie.

Wight miał przy sobie jedynie kolejne cztery runy, zaś we wnęce, którą zajmował, znajdowała się płaskorzeźba przedstawiająca cztery demoniczne postacie. Otaczające je pismo odczytał wizard, dzięki posiadanemu rytuałowi - zawierało szereg zagadek i pytanie o imiona przedstawionych istot, które należało ułożyć z dwunastu posiadanych runów. Zagadka zajęła graczom trochę czasu i umieszczając pierwsze kamienie nieco ryzykowali, nie będąc w pełni pewnymi efektu - ale spisali się bardzo dobrze i prawidłowo odgadli położenie wszystkich kamieni. Gdy tylko runy znalazły się na swych miejscach, ściana z płaskorzeźbami ożyła, potem postraszyła paroma efektami, wreszcie znikła odsłaniając lśniącą powierzchnię w której na krótko pokazało się wielkie oko z mackami i zębami, wreszcie wszystko ucichło i odsłoniło się przejście do kolejnej komnaty.

Tam gracze ujrzeli dziewiątkę szkieletów (tylko trzy były w dobrym stanie, pozostała szóstka już się sypała) oraz Beholdera, a właściwie Gautha - najmniejszego i najsłabszego przedstawiciela tego budzącego grozę gatunku. Może i najsłabszy, ale też potrafi dokazywać. Na dzień dobry uśpił połowę drużyny (maga i łucznika), zaś drugą połowę unieruchomił. Jego tryumf nie trwał jednak długo, gdyż gracze szybko docucili śpiących i zwarli szeregi. Najpierw oczyścili pole ze szkieletów, a tymczasem Beholderek czynił użytek ze swych wymyślnych mocy, rażąc różnego rodzaju promieniami - a to zwykłym, ognistym atakiem, a to osłabieniem, a to uśpieniem, a to przemieszczając postać telekinezą. W końcu stało się jednak jasne, że nie pokona w ten sposób drużyny, postanowił więc dać nogę (pomijając fakt, że nie ma nóg). Przez jakiś czas mogło się wydawać, że mu się uda - porozstawiał graczy po kątach, znów jednego uśpił, innego unieruchomił - ale nic z tego. Gracze dopadli go w skręconym korytarzu i tam zatłukli. Nagroda 250 PD pozwoli im awansować się na piąty poziom. Ponadto pobieżnie przeszukując pokonanych odnaleźli cztery perły (100 sztuk złota każda), eliksir leczący oraz safewing amulet +2. Mocna rzecz.

I jeszcze małe podsumowanie: znów były dwie walki, to chyba optymalna ilość, biorąc pod uwagę czas sesji, mogłoby być mniej chyba tylko wtedy, gdyby były łatwiejsze i krótsze (ale za takie jest mniej PD, a gracze domagają się więcej - znak to niechybny, że oczekują trudniejszych, bardziej wymagających starć). 16 sesji i 4 awanse, co daje jeden co cztery sesje - nie tak źle, dojechanie do 30 poziomu zajmie... mmm... no, trochę zajmie. Ale do końca roku powinien zbliżać się już ósmy, a na wiosnę będzie dziesiąty. O ile nikt nie wymięknie.

Awans na piąty poziom da do dyspozycji kolejną morderczą moc dzienną - gracze kręcą nosem na "dniówki", bo to jednorazowe zabawki, ale przeważnie czynią prawdziwe spustoszenie wśród przeciwników (o ile są właściwie użyte - czytaj: rzut będzie udany), a że ostatnio przyjęli zasadę częstych odpoczynków, dniówki niebezpiecznie zbliżają się do spotkaniówek. Mag powinien dostać jakieś rytuały, gracze już zacierają dłonie na Umagicznienie i Przeniesienie Umagicznienia. Cwaniaki.

#15 - rabusie grobów

Przed robotą dobrze jest najpierw odpocząć, dlatego też drużyna zaczęła od biwaku w grobowcu. Nie dziwię się im zbytnio, gdyż byli już dość wymęczeni i zmaltretowani (acz nie wszyscy, co poniektórzy deklarowali gotowość dalszej eksploracji). Wstali koło 9 rano (od czasu walki z zombie w ruinach wieży minęły już dwa dni) i wybrawszy na chybił-trafił jedne z trojga drzwi, zapuścili się w głąb.

Droga wiodła prosto (choć krętymi schodami) na dół, do lekko naruszonej komnaty, gdzie już czekała w gotowości grupa nieprzyjemniaczków. Dwa klasyczne szkielety, cztery sypiące się miniony, dwa skaczące pająki oraz boneshard (roboczo przechrzczony na kościstrzępa, choć słownik podaje dla "shard" zarówno "skorupę" jak i "czerep"), rodzaj szkieleta (szkieletu?) o niezbyt przyjemnej aparycji, chorobliwie rdzawym ubarwieniu, zamontowanym na stałe orężu (sejmitar i wolverinowe szpony) oraz wciąż bulgoczących pozostałościach trzewi. Brrr. Pająki skakały i próbowały kąsać, szkielety prały kogo popadnie, a drużyna odgryzał im się nie szczędząc sił. Początkowo walka toczyła się głównie w wejściu, bo drużyna haniebnie przegrała inicjatywę. Przeciwnicy próbowali wykazać się ruchliwością (zwłaszcza pająki), ale nie mieli dużego pola manewru. Starcie potoczyło się raczej sprawnie, choć nie bez zagrożeń (chyba niziołek oberwał najsolidniej, acz nikt bodaj nie wyszedł bez szwanku). Z ciekawostek: dwa miniony dotrwały dzielnie aż do końca walki (ku rozpaczy rangera, który zmarnował na nich po kilka strzał). Dodatkowym umilaczem był obszarowy (o znacznym zasięgu) atak kościstrzępa w chwili zejścia do bloodied i zgonu. Po walce odnaleziono zawrotną sumę 280 sztuk złota, magiczną zbroję skórzaną (deathcut leather armor +1) oraz cztery kamienie runiczne o niewiadomym przeznaczeniu (póki co). Zbroją zawładnął niziołek (swą poprzednią oddając elfowi - nie mam pojęcia jak ten się w nią wcisnął, ale jakoś się udało). Nagroda: 237 PD.

Z podziemnej komnaty żadnych innych wyjść nie było, więc drużyna popędziła w górę i do kolejnych wrót. Tym razem chodnik biegł ślimakiem, parę razy okrążając komnatę do której prowadził. Wewnątrz czekały trzy półprzejrzyste zjawy elfich wojowników - phantom warriors, a po chwili z wnęk po bokach wynurzyły się jeszcze dwa miotające ognistymi kulami płonące szkielety. Ponieważ znów wrogom poszło lepiej z inicjatywą, niż drużynie (i nie zechciały uprzejmie zaczekać na ich działania) walka przez dłuższy czas toczyła się w wejściu (trzeba było nawet dokładać segmenty mapy). Duchy, jako niematerialne istoty, redukowały zadawane im obrażenia, ale praktycznie zadziałało to jedynie jak zwiększony poziom HP, za to przenikanie przez ściany nieco ułatwiło im dobieranie się do ukrytej za plecami tanków artylerii. Od ich ataków najmocniej ucierpiał krasnolud (wykorzystanie wszystkich mocy leczących i paru eliksirów pozwoliło mu utrzymać się na nogach do końca walki) - głównie z powodu swego niskiego refleksu: zbroja nie chroniła przed atakami niematerialnych istot. Za to niziołek czuł się bezpiecznie i bezkarnie, 5 punktów ochrony przed obrażeniami nekrotycznymi pozwalało mu nie przejmować się ich atakami. Ogniści miotacze nie okazali się aż tak groźni, jak poprzednio, choć napsuli nieco krwi elfowi, który padł od ich płomieni (jednak szybko został reanimowany przez resztę drużyny). Z ciekawostek: na ziemi leżał też czarodziej, ten jednak zrobił to z własnej woli (nie na wiele mu się to przydało, ale też nie zaszkodziło, choć mogło). Po wykończeniu duchów i szkieletów, przeszukano komnatę. Nie było z niej wyjść (chyba, że liczyć świetlik nad głowami, z którego sączyło się niemrawo światło dzienne), były za to trzy trupy elfich wojowników (którzy najpewniej polegli tutaj i to z nich zrodziły się trzy oszalałe duchy). Przy trupach natomiast: 80 sztuk złota, turkus (wart 100), dwa eliksiry leczące (rychło w porę), magiczna peleryna odporności (cloak of resistance +2) oraz... kolejne cztery runy. Pelerynę złapał krasnolud (w celu podreperowania trzech obron). Drużyna nie oponowała. Nagroda: 231 PD.

Każda dobra historia powinna się kończyć w tym samym miejscu, w którym się zaczęła, a przynajmniej być spięta klamrą łączącą początek z końcem (niczym uroboros, mityczny wąż zjadający własny ogon). Tak też było i tutaj - zaczęło się od odpoczynku i na nim skończyło. Drużyna po ostatniej walce stwierdziła, że krótkie odsapnięcie to za mało i należy im się coś dłuższego. Zgodnie z zasadami muszą odczekać jeszcze 12 godzin, naprawdę nie mam pojęcia co zrobią z tym czasem. Powinny być chyba jakieś rzuty na śmierć z nudów (chyba, że ktoś zabrał karty). Położą się już po zmroku, a przebudzą kolejnego ranka. Zostały jeszcze jedne drzwi do zbadania.